“Bob Dylan komt als het ware de sixties brengen.” Lucky Fonz III over zijn favoriete muziekdocumentaire.

[vc_row][vc_column width=”1/2″][vc_column_text]Lucky Fonz III, ieders favoriete singer-songwriter van het moment, is vanaf dag één al ambassadeur van IN-EDIT NL. Tijdens het festival zal Lucky de film ‘Where You’re Meant To Be’ presenteren, een documentaire over Schotse rock/folk zanger Aidan Moffat.
Wij vroegen Lucky naar zijn passie voor het festival en belangrijker, naar zijn eigen favoriete muziekdocumentaire.

 

Ha Lucky, wat geweldig dat je onze ambassadeur bent! Kan je iets vertellen over waarom je dat hebt besloten te zijn?

Ik ben ambassadeur van IN-EDIT, want het was er nog niet in Nederland en ik vind het heel vet om betrokken te zijn bij iets nieuws.

Het is een festival over muziekdocumentaires, en ik ben natuurlijk muziek fan, maar ook de verhalen rondom muziek vind ik interessant. Naar dit soort verhalen luisteren en kijken, is namelijk ook een manier om van de muziek te genieten!
Mijn liefde voor muziek is eigenlijk ook deels gekomen door film. Er zijn veel muziekdocumentaires die belangrijk voor me zijn geweest en ik vind het een leuke manier om over muziek na te denken, dus dan vind ik het ook leuk om dit uit te dragen.

 

Tof! En welke muziekdocumentaire heeft de meeste indruk op je achtergelaten?

Mijn favoriete muziekdocumentaire is ‘Dont Look Back’, zonder apostrof, van D. A. Pennebaker, een beroemde documentairemaker die onder andere ‘Monterey Pop’ heeft gemaakt met legendarische beelden van Jimy Hendrix, Janis Joplin en Otis Redding.
Anyway, ‘Dont Look Back’ gaat over Bob Dylan en het is een registratie van Dylans tour in 1965 door Engeland.

 

Oh, een classic verslag dus?

Nee, het is voor die tijd best wel radicaal. Heel erg fly on the wall stijl gefilmd, zwart wit ook. . . De film volgt de hele tijd Bob Dylan: er zitten stukjes live muziek in, dat hij op persconferenties is, je ziet hem praten met fans, opeens is hij op een feestje waar iemand ruzie krijgt en hij er tussen springt, het is heel erg dat backstageding!
In de jaren ’60 waren rocksterren ècht rocksterren, je zag nooit die shit. Rocksterren moesten geniale figuren zijn, niet zoals nu met reality tv waar je alles ziet.
En in deze film wordt hij dus gefilmd als een geniale zanger, maar die wel een beetje weird is. En dat is het mooie van die film! Dat je ziet dat Bob Dylan in zijn mind al lichtjaren vooruit is.

 

[/vc_column_text][/vc_column][vc_column width=”1/2″][vc_column_text]Dus hij wordt gek gevonden, maar is ook heel populair?

Ja, Dylan is echt op een gek punt in zijn carrière. Hij is beroemd geworden als folkzanger met zijn folkliedjes en nu probeert hij meer een rockster met gekke teksten te zijn. En mensen snappen dat niet. Het lijkt alsof hij nu juist aan het veranderen is, van folkster naar een soort popster. In zijn hoofd zit hij daar al, want zijn rockplaten zijn dan net uit, dus er is een soort verwarring van waar hij precies is als muzikant. En de grap is, hij ziet er supercool uit! Super skinny met dat grote haar en met hippe pakken aan met streepjes enzo, maar de rest van die film speelt zich af in Noord-Engeland in de vroege sixties, dat een bijna vooroorlogse indruk geeft.
Dus het lijkt gewoon alsof hij een of andere alien uit de toekomst is. Hij is op dat moment de hipste gast op heel aarde en hij beweegt zich door een Engeland waar de jaren zestig nog niet bereikt zijn. Hij komt als het ware die sixties brengen.

 

Wauw! En hoe reageren mensen daar dan op?

Nou, iedereen in die film is ook echt verward. De pers stelt hem bijvoorbeeld vragen zoals: ‘ben jij meer een protestzanger of meer een rock&roll zanger?’ En dan zegt hij: ‘Ja, ik zie mezelf meer als een zakkenroller.’ Hij zegt dus alleen maar gekke shit om alles nog gekker te maken. En het zit dus vol met scenes met onbegrip, dus het is eigenlijk een soort gefilmd generatieconflict.

 

Veel meer dan een classic reportage dus, als ik het zo hoor!

Ja, de film is echt heel erg arty en rauw, volgens mij werd het destijds helemaal niet goed ontvangen. Films uit die tijd waren veel luchtiger. ‘Hard Days Night’, over The Beatles bijvoorbeeld, is bijna een komedie waar ze rondrennen en grappige dingen doen, en dit is dan een ontzettend rauw portret van twee werelden die langs elkaar schuren. In minieme details zie je eigenlijk iemand die de nieuwe tijd komt brengen!
En ik ben natuurlijk fan van Dylan en je hoort hem heel mooi zingen. Dan zingt hij voor 3000 tieners en dan is hij helemaal op zijn top. Hij is op dat moment het idee van de westerse popsong helemaal aan het revolutioneren. Is dat een woord? Aan het vernieuwen. Je ziet in deze film dus hoe hij dat doet.

 

 

 

Anna Chvartchenko[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]