Mijn naam is Remco Faasen en ik ben een van de hoofdredacteuren van metal e-zine Zware Metalen. Mij is gevraagd een korte introductie te verzorgen voor deze listening party voor het nieuwe Metallica-album: 72 Seasons. Een listening party op een muziekdocumentaire festival. Dat klinkt raar maar eigenlijk ook weer niet, want het is Metallica. En Metallica doet al jarenlang wat het zelf wil.
Het begon voor Metallica allemaal op 28 oktober 1981 op de voor die tijd logische manier: met een advertentie in de krant. ‘Drummer zoekt andere metalmuzikanten om mee te jammen’, was de boodschap. Die drummer was Lars Ulrich: een Deen die op zestienjarige leeftijd naar Los Angeles was verhuisd om aan zijn opleiding als tennisser te werken maar liever achter het drumstel kroop. Op de advertentie reageerde James Hetfield: een muzikant die begon op de piano maar overstapte op de gitaar nadat hij de muziek had gehoord van een andere naam die nog steeds tot de verbeelding spreekt: Aerosmith. Ulrich en Hetfield zijn vanaf dat moment de twee kapiteins op het Metallica-schip: verantwoordelijk voor het gros van het songmateriaal en de langst dienende leden.
Talent is niet genoeg om een grote band te worden: er komt ook een beetje geluk om de hoek kijken. Metallica had dat geluk op een paar cruciale momenten. Het eerste en tweede geluksmoment is eind 1982: een paar maanden na het live-debuut en het verschijnen van de eerste demo van de band. Hetfield en Ulrich zijn niet tevreden over hun bassist als ze een optreden zien van de band Trauma en worden weggeblazen door de man die daar bas speelt alsof hij een gitaar vasthoudt: Cliff Burton. Burton heeft al meer ervaring in het spelen van bands maar accepteert het aanbod van Metallica om voor hen te komen spelen op voorwaarde dat zij verhuizen van Los Angeles naar de Bay Area van San Francisco.
In één klap had Metallica er iemand bij die met zijn spel en techniek als bassist nog steeds wordt gezien als één van de beste bassisten aller tijden, ook al is hij al in 1986 overleden. En door te verhuizen naar San Francisco maakte Metallica plots deel uit van een speciale stroming binnen de heavy metal die daar aan het opkomen was: thrash metal: een soort mix van meer traditionele heavy metal zoals die in Engeland werd gemaakt en hardcore punk die eind jaren ’70 in de hele Verenigde Staten kwam opzetten. Thrash metal was vooral sneller en agressiever dan de traditionele heavy metal en Metallica groeide uit tot de belangrijkste exponent ervan.
De band breekt door met het derde album: Master of Puppets uit 1986. Het staat 72 weken in de Amerikaanse albumlijsten en wordt uiteindelijk zes keer platinum met bijna 8 miljoen verkochte exemplaren in de Verenigde Staten.
Het derde cruciale geluksmoment is 12 augustus 1991. Het is de verschijningsdatum van het vijfde album waar iedereen met oren ooit wel eens minstens één nummer van heeft gehoord. Het heet simpelweg Metallica, maar wordt ook wel The Black Album genoemd vanwege de zwarte hoes. De vorige Metallica-albums hadden acht of negen nummers, op deze staan er twaalf. Metallica had er bewust voor gekozen om kortere nummers te schrijven, geen gitaargedreven lange stukken maar korte, krachtige en ook wat langzamere nummers die meer richting commerciële heavy metal gaan daar naar thrash metal. Er komt een cello voorbij op het album en zelfs een orkestopname. Waar Master of Puppets de doorbraak naar het metalpubliek was, werd The Black Album dat naar het niet-metalpubliek.
Het gevolg: één van de best verkochte albums aller tijden met 22,7 miljoen exemplaren. Meer dan ABBA ooit heeft gehaald. Of Madonna. Of Britney Spears. Of Elvis Presley. Of The Beatles met hun bejubelde Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band.
Sinds The Black Album doet Metallica wat het wil. Ze spelen live met pianist Lang Lang en popster Lady Gaga. Nemen een nummer op met zangeres en actrice Marianne Faithfull en zelfs een heel album met muzikale alleskunner Lou Reed. Er komen twee live-albums met een compleet orkest: de San Francisco Symphony. Het tweede concert verschijnt wereldwijd in de bioscoop en is met een opbrengt van 5,5 miljoen dollar het grootste rock evenement in de bioscoop ooit. Begin deze eeuw verkeert de band in zwaar weer en moet er een therapeut aan te pas komen om de boel weer op scherp te krijgen. Metallica laat doodleuk een documentaire maken van het traject. Sterker nog: ze maken er een nummer over.
Metallica maakt een eigen versie van The Ecstacy of Gold dat de Italiaanse componist Ennio Morricone maakte voor de western The Good, The Bad and The Ugly en wordt ermee genomineerd voor een Grammy. Metallica zet een tour op met The Big 4: de vier grootste thrashmetalbands ooit met naast Metallica zelf Slayer, Megadeth en Anthrax en laat daarmee een droom van veel metalliefhebbers in vervulling gaan. De registratie van het concert in het Bulgaarse Sofia met 2 DVD’s en 5 CD’s is online nog te krijgen voor 450 dollar. Ik heb ‘m ook maar mijn prijs zal niet veel lager zijn.
Metallica staat over twee weken in de Johan Cruijff
Arena even verderop en het goedkoopste kaartje is 95 euro, maar toen de band het dertigjarig jubileum vierde in thuishaven San Francisco in 2011 kostte een kaartje slechts 6 dollar. Alle platen, cd’s, DVD’s en wat er verder nog qua muziek verschijnt van de band komt al jaren exclusief uit via het eigen platenlabel en in 2013 maakte Metallica een eigen 3D-film. Later dat jaar is Metallica de eerste band ooit die op alle zeven werelddelen een concert heeft gegeven als de band op Antartica voor 120 man in een speciaal gebouwde koepel speelt.
In 2020, toen we allemaal thuiszaten vanwege corona, zette de band complete live-registraties op YouTube om de verveling te verdrijven terwijl er werd doorgewerkt aan het nieuwe album waarvoor we nu hier zijn. En het is weer een fraai staaltje ‘Metallica doet wat het wil’. Namens Zware Metalen heb ik al verschillende luistersessies mogen bijwonen. Dat is bijna altijd in een zaaltje luisteren naar de muziek, meestal in aanwezigheid van de band. Maar voor Metallica is het mensen over de hele wereld naar de bioscoop krijgen om de nummers stuk voor stuk te introduceren. En dat allemaal nadat een voormalige pianist reageerde op een krantenadvertentie van een tennisser.
Ik wens u veel plezier met 72 Seasons. Ga morgen naar zwaremetalen.com en daarna naar uw agenda. Zet daarin onze volgende afspraak want Metallica blijft doen wat het wil: 18 en 20 augustus live in de bioscoop: de registratie van het concert dat de band dan geeft in Arlington, Texas. Tot dan en voor nu: bedankt en tot ziens.
