FANZINE, Uncategorized

Sophie Janna over ‘Where You’re Meant To Be’

[vc_row][vc_column width=”1/2″][vc_column_text]Sophie Janna is folk muzikante en zal Lucky Fonz III op zaterdag 19 mei muzikaal begeleiden tijdens zijn presentatie van de film ‘Where You’re Meant To Be’ over Aiden Moffat. Wij vroegen haar alvast wat vragen over o.a. haar favoriete muziekdocumentaires.

 

Hey Sophie, Wat vind je van het IN-EDIT festival en dat het voor de eerste keer in Nederland plaatsvindt?


 

Ik vind het heel tof dat IN-EDIT muziekdocumentaires met live muziek combineert. Een goede muziekdocu geeft je als kijker het gevoel dat je er zelf bij bent, en IN-EDIT versterkt dat door zelf ook echt muziek te programmeren tijdens het festival. Meer muziek is altijd beter!

 

We hebben een vol programma aan documentaires die we screenen op 18-20 mei. Wat is jouw favoriete muziekdocumentaire en waarom?

 

Mijn lievelings is Heartworn Highways van James Szalapski, gefilmd in Texas en Tennessee rond 1975. In die docu zie je folklegende Townes van Zandt in z’n trailer in Austin zijn buurman aan het huilen maken met ‘Waiting around to die’. Ik denk dat ik die documentaire zo mooi vind omdat het totaal niet gaat over indruk maken. De liedjes zijn verhalen die je speelt alsof je een gesprek voert; alleen een gitaar en een stem en dan komt het recht binnen. Ik ben natuurlijk ook een liefhebber van folk en daarmee zit je in Heartworn Highways wel goed.

 

Je bent folkmuzikant. Hoe is het gekomen dat zingen en muziek maken je zo heeft aangetrokken? 

 

Mijn moeder zingt ook, en dat doet ze de hele dag door: in de auto, in de tuin, aan de keukentafel, maar ook op het podium met haar broers en zussen. We kregen het gewoon met de paplepel mee. M’n oudste zus was de eerste die met cd’s thuiskwam: K’s Choice, Portishead, Acda en de Munnik, en mijn broertje leerde hun liedjes dan op de gitaar en dan zongen wij met z’n allen meerstemmig mee.

 

Er was in het dorp waar ik geboren ben ook verder niet zoveel te doen 😉 Toen ik naar Amsterdam verhuisde miste ik het zingen wel, en pas toen ik voor m’n studie naar Edinburgh ging ontdekte ik daar een zelfde soort sfeer: in cafeetjes zitten daar mensen om de beurt of met elkaar traditionele liedjes te zingen. Toen ik dat ontdekte ging ik daar zo vaak mogelijk heen, vooral naar The Royal Oak, en ik heb daar veel van die liedjes geleerd, gewoon door te luisteren of ook mee te zingen en een tweede of een derde stem te bedenken. Het is zo tof dat mensen van die oude verhalen met elkaar blijven delen op sessies. Ook in Amsterdam hebben we zo’n traditionals-sessie, in Mulligans op de woensdagavond.

 

Soms zijn er vooral muzikanten die andere dingen spelen en dat is ook tof, maar ik word helemaal blij wanneer een oud mannetje dat de hele avond in een hoekje zat, ineens opstaat om a capella een of ander fantastisch oud Iers of Schots lied te zingen.[/vc_column_text][/vc_column][vc_column width=”1/2″][vc_column_text]Die folk liedjes zijn voordat er opnameapparatuur kwam mond tot mond doorgegeven en zo zijn er van allerlei liedjes ontzettend veel verschillende versies – bijvoorbeeld door de emigratie uit Ierland en Schotland naar Amerika zijn er Amerikaanse versies van liedjes met heel andere plaatsnamen erin of extra coupletten of een heel nieuwe melodie. Probeer maar eens een lied dat je één keer gehoord hebt precies na te zingen de volgende dag. Als ik zo’n oud liedje zing, hoe ik het ook geleerd heb, denk ik aan al die mensen die het vóór mij gezongen hebben en dan wordt de grootste ellende ontzettend troostrijk, want je bent niet de enige die zich ooit zo heeft gevoeld.

 

Wat zijn je verdere plannen met muziek in de toekomst?


 

Via Mulligans heb ik veel andere muzikanten ontmoet die ook van traditionals houden, zoals Margot Merah: met haar treed ik heel veel op als The Lasses. Ook schrijf ik nu eigen liedjes; ik ben bezig met een nieuw eigen album (vier jaar geleden nam ik een album op met alleen traditionals) en met een nieuw album met The Lasses. Maar eigenlijk denk ik dat folk niet echt iets is om te plannen; je zingt het omdat je het voelt en je deelt het met wie er is. Ik hoop dat de sessie in Mulligans nog lang blijft bestaan en er mensen blijven komen die hun verhalen en liedjes daar willen delen.

Je zult Lucky Fonz III muzikaal gaan begeleiden in zijn presentatie over de film Where You’re Meant To Be. Hoe is dit tot stand gekomen?

 

Nou stomtoevallig heeft Lucky Fonz ook in Edinburgh gewoond en ging hij in die tijd naar precies dezelfde kroeg als waar ik die traditionals leerde, The Royal Oak. Dat was een paar jaar voordat ik er was, maar op de een of andere manier ontdekten we dat ooit eens toen we samen op de boot vanaf Vlieland zaten (geloof ik) en zodoende is hij ook wel eens naar Mulligans gekomen. Zo weet hij dat ik veel van die traditionals zing en omdat Where You’re Meant To Be daarover gaat dacht ie aan mij.

 


Welke documentaire uit het programma heeft jouw voorkeur en waarom?

 

Where You’re Meant To Be vind ik natuurlijk superinteressant omdat dit ‘mijn’ muziek is. Die discussie tussen de twee hoofdpersonages, Sheila en Aidan, of je traditionals mag herinterpreteren kom ik ook veel tegen. Er zijn folk muzikanten die zich toeleggen op het precies naspelen van een specifiek soort stijl omdat ze vinden dat die behouden moet worden, maar ik denk dat folk over mensen gaat en dat het jouw unieke interpretatie van een lied is die de muziek levend maakt en houdt. Folk muzikant Sam Lee beroept zich op die quote van Gustav Mahler: “Tradition is tending to the flame, not worshipping the ashes”. Ik ben benieuwd waarom Sheila in de documentaire daar anders over denkt.

 

Bedankt voor je tijd, en we zijn super benieuwd naar je optreden!

 

Valerie Schroots[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]https://vimeo.com/148516398[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]